بهایش سیب بود

تو به من خندیدی 

و نمیدانستی          من به چه دلهره  از باغچه ی همسایه 

سیب را دزدیدم 

باغبان از پی من تند دوید  

سیب را دست تو دید  

غضب آلود به من کرد نگاه سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک  

و تو رفتی و هنوز 

سالها هست که در گوش من آرام 

                                              آرام 

خش خش گام  تو تکرار کنان 

میدهد آزارم ومن اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا؟ 

باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت